A oto wstaje rześki ranek październikowy...
Czerwono - krwista kula słońca zza horyzontu się wyłania.
I cały ten jesienny świat
z mroków nocy powoli odsłania.
Niebo jaśnieje nad tańczącymi od falujących traw łąkami
I nagle - w mgnieniu oka - aksamitny błękit - wypiękniał.
Po prostu roześmiał się ślicznie nieprzeliczonymi gołębi
stadami,
które na podobieństwo śnieżnych chmurek
rozsypały się po Niebie radośnie
składając tym samym hołd uwielbienia Bogu Najświętszemu
I mieniącej się cudownymi kolorami – jesieni...
Tak. Lato ucichło, odeszło, czując, że trzeba ustąpić miejsca
kolejnej porze roku...
No cóż, z odejściem lata pogodzić się trzeba
Tego nikt z nas ludzi nigdy nie zmieni.
Gołębie błękitno białe, z lekka beżowe, śnieżyste
śmieją się do świata promiennie; są takie niewinne, czyste...
Majestatycznie płyną wysoko ku październikowemu słońcu
Skrzydła jak strzałki równiutkie
Dziobki - kryształ jesiennego powietrza piją...
Szczęśliwe te piękne ptaki; jakże się cieszą, że żyją!
Siateczką swych jasnych kształtów oplotły nieboskłon cały
Błyszczą słonecznym złotem i każdy z nich,
choć tak mały - ukojenie przynosi...
Gruchają gołębie pieśń pokoju: „Pax, pax, peace, pokój!”
Ludzie! Opamiętajcie się!
Zniszczcie broń nuklearną
Przytulcie do serc swych dzieci,
zapewnijcie im spokój!
To od Was wszakże zależy
Ich uśmiech, radość i szczęście
To wy macie wpływ największy
Jak Słońce nad naszą Planetą
w przyszłości Ziemianom zaświeci
A te gołębie to symbol pokoju, którego tak trzeba
umęczonemu światu.
Niech ludzie z sercem gołębim wyciągną do siebie ręce
Brat - bratu przyjacielem; niech się uścisną w miłości
Niech się uścisną w podzięce!
Tego nas uczą gołębie... Ich spokój, piękno i blask.
Bóg Dobry celowo ich stworzył, by były znakiem łask:
Wszak to wszystko przecież
symbolem Pokoju Bożego!
Katarzyna Wilczyńska